Maria Langosch

"Ostatnia w mazelonce i chuście - Merynka"

W niedzielę 9 października 2011 roku o godzinie 21
zmarła w domu
najstarsza mieszkanka Folwarku-Chrzowice.
Najstarsza w naszej Chrzombeckey parafii!
Przeżyła dwóch swoich synów Jerzego i Józefa (ps. Paner)

Urodziła się 98 lat temu - 22 czerwca 1913 roku w Chrzowitzach. Córka komornika Ignatza i Cathariny Kulik, rodzice chrzestni Stanislaus Tatura chałupnik z Chrzowitz i Rosalia Buhl chałupniczka ze Zlattnik. Chrztu udzielił 24 czerwca tego roku ks. Kulka - proboszcz parafii Chrzumczütz.

Maria Magdalena Langosch
z domu Tatura

Wyrazy głębokiego współczucia dla całej rodziny !

rudolf z folwarku
oraz wszyscy mieszkańcy Folwarku - Chrzowice

Modlitwa za zmarłą Marię Magdalenę Langosch
- poniedziałek 10/10/2011 godzina 17:oo w kaplicy w Folwarku

Uroczystości pogrzebowe 12/10/2011r. w kościele parafialnym w Chrząszczycach o godzinie 13:oo

Wspomnienia nad otwartym jeszcze grobem

Jej - Marii Magdaleny Langosch odejście znaczy więcej niż koniec nazwiska Langosch w naszym Folwarku. Wraz z nią, odeszła żywa - zapisana w jej pamięci - historią naszej miejscowości, z Folwarkiem z którym była związana całe dorosłe życie. Odeszła ostatnia "strojna w mazelonce" na co dzień i od święta .

Chociaż wielu urodzonych w pierwszej połowie XX wieku mieszkańców Folwarku jeszcze żyje, to Ona należała do tych, którzy prawie do końca swoich dni pamiętała tamte czasy. Dożyła 98 lat!

Urodzona w 1913 roku, czyli 365 dni przed rozpoczęciem pierwszej wojny światowej, w Chrzowitzach w rodzinie komornika. Dziś określamy komorników jako "Lokator" (najmuje 1,2,3 pokoje + kuchnia łazienka).
Być komornikiem - w tamtych latach oznaczało - mieszkać u kogoś w jakieś komórce, a za wynajem takiej komórki zapłacić pracą nienormowaną żadnymi paragrafami. Na Śląsku, komornicy to była najliczniejsza grupa społeczna i ostatnia w klasyfikacji. Bieda takim rodzinom, często zaglądała w oczy, a potomstwo - dzieci z takich rodzin rzadko miały możliwość awansu społecznego.

Tak i Ona od najmłodszych lat wysłana na służbę, jak wspominała,: "zostałam służącą w rodzinie Jakuba Kornek w Folwarku, ale było mi tam bardzo dobrze". Z tego co udało się ustalić (z innego źródła) - była traktowana jak członek rodziny.

Mając 21 lat Maria Magdalena Tatura wyszła za mąż. Związała swoje dalsze życie z Józefem Langosch (*1907) z Folwarku. W dniu 13 listopada 1934 w kościele parafialnym w Chrzumczütz, ślubowanie nowożeńców przyjmował ks. Franciszek Xaver Biallas (proboszcz 1931-1937).

Małżeństwo było udane , bo o Józefie zawsze mówiła ciepło. Chociaż o jego rodzicach nie chciała się wypowiadać, co ja zrozumiałem. Córka komornika i syn bauera, związek był typowym mezaliansem negatywnie ocenianym jako naganny obyczajowo, co dawano jej odczuć

Było im niełatwo w pierwszych latach. Szybko się jednak usamodzielnili Kutszer - czyli Józef - miał dobry zawód "mistrz murarski" - wybudowali sobie dom, w którym zamieszkali. Na świat przychodziły dzieci: Józef (ps.Paner) (1935-2011), Richard (ps. Harda) 1937, Elisabeth (1939) Jerzy ? Franciszek (1949) i życie się ułożyło tak jak wszystkim Folwarczanom. Jeszcze zdążyli świętować swoje 50-lecie małżeństwa w 1984 roku z którego w moim archiwum zachowała się jedna fotografia, na której widać, że do końca się kochali. 15 sierpnia 1985 roku zmarł Jej maż - Józef (ps. Kutscher) miał wtedy 78 lat.

Z opowiadań mojej matki wiem, że mój ojciec Piotr (ps. Palyr) przyjaźnił się - w młodości - z Józefem (Kutschrem), a Maria (kutscherka) z moją matką też Marią, obie były wiekiem prawie równe i zawsze miały wspólne tematy.

Dla mnie pani Maria, była żywą historią. Często korzystałem z Jej doskonałej pamięci, gdy potrzebne mi były informacje na temat mojego Heimatu. Maria Langosch do końca swoich dni, jako ostatnia w naszym Folwarku, która na co dzień i od święta ubierała się, tak jak nasi przodkowie 150 lat temu. Prawdziwa Ślązaczka! Teraz aby coś takiego zobaczyć (to znaczy - zobaczyć na manekinie) musimy pójść do Muzeum Wsi Opolskiej w Bierkowicach.

Podziwiałem jej spokój ducha! W ostatnich latach czekała już na swoją śmierć. Była wtedy jeszcze zdrowa na ciele i duchu, oprócz widocznej starości, ale sposób w jaki o tym mówiła, był dla mnie niezrozumiały.

Zazwyczaj wszyscy się tego momentu boimy! Boimy się śmierci!
Boimy się i bronimy na wszystkie sposoby - opóźniając moment przejścia na drugą stronę życia.

Ona chyba dobrze zrozumiała te słowa, które dotyczą wszystkiego co żywe:
"z prochu powstałeś i w proch się obrócisz"

W jej oczach nie widać było żadnego lęku, żadnego strachu! Ona sprawiała na mnie takie wrażenie, jakby już tam chciała być, mówiąc: "ponbócek chyba o mnie zapomniał" to było w dniu Jej 95 urodzin!