|
|||||
powrót | |||||
Część pierwsza od roku 863 do 966 | |||||
Historia
jest nieustannie pisana na nowo i nasze poglądy
muszą wciąż podlegać rewizji. Udoskonalone
techniki badawcze i wiedza techniczna obaliły
wiele faktów, o których uczyliśmy się w szkole.
Czas na powtórkę z historii. |
|||||
Wprowadzenie w epokę. |
|||||
Kolejny władca Franków - najsłynniejszy z dynastii karolińskiej, Karol Wielki (742-814) - uważany jest za jednego z prekursorów jedności europejskiej, rozbudował, zjednoczył i wzmocnił swoje imperium, by w roku 800 przez papieża Leona III zostać ogłoszony: „Z łaski Bożej Święty Cesarz Rzymski, zawsze August, Król Franków, Włoch, Longobardii, Burgundii, Alzacji, Akwitanii, Hiszpanii”, a na głowę papież nałożył mu diadem cesarski. |
|||||
|
|||||
Mapa
źródło: Frankish Empire 481-814 translation
Masur (wikipedia) |
|||||
Cesarz Karol
Wielki dążył do realizacji koncepcji stworzenia
nowego cesarstwa zachodniego, jednak bardziej
chrześcijańskiego niż „rzymskiego"[1].
W ten sposób dokonał się podział Europy na świat
chrześcijański (cywilizowany) i pogański
(barbarzyński). Ówczesnych mieszkańców
chrześcijańskiej monarchii karolińskiej nazywano
Europenses (Europejczycy), a wszystkie państwa
ościenne te od wschodu - Awarowie i Słowianie
nieochrzczone
(barbarzyńskie) stanowiły dla niego
zagrożenie.
Od północy i
zachodu państwo franków niepokoiły najazdy
skandynawskich wikingów. Atakowali na swoich
drakkarach od Bałtyku, Morza Północnego,
wybrzeży Atlantyku po Morze Śródziemne, siejąc
spustoszenie gdzie tylko dopłynęli. Od południa
Arabowie, którzy opanowali Dla
państwa Franków, rozległego wielonarodowego -
niescentralizowanego imperium Karola Wielkiego,
pałac w Akwizgranie pełnił rolę stolicy
(dzisiejsze Aachen).
Tereny wschodnie graniczące z państwem Franków -
Słowianie Zachodni: Obodryci, Wieleci, Serbowie
Połabscy, Czechy i Morawy weszły wcześniej w
kontakt z chrześcijaństwem, tym samym przyjmuje
się dzisiaj istnienie jego pierwszych śladów
także na Śląsku.
Po śmierci Karola
Wielkiego (814) w państwie zróżnicowanym etnicznie i
językowo doszło do rodzinnych perturbacji
dynastycznych, co pozwoliło sąsiadom na najazdy
(Madziarzy, Arabowie i Wikingowie). Upadek
cesarstwa przypieczętował „Traktat w Verdun”
(843), dzielący państwo karolińskie pomiędzy
Lotara, Karola Łysego i Ludwika Niemieckiego -
trzech wnuków Karola Wielkiego.
Ludwik Niemiecki (od 843 król Franków) otrzymał
wschodnią część posiadłości karolińskiej,
bezpośrednio graniczącą z poganami słowiańskimi.
U podstaw życia społecznego Słowian leżał ród, składający się z kilku rodzin. Z czasem wspólnoty rodowe łączyły się w większe struktury społeczne: plemiona obejmujące konkretny obszar terytorialny. Zanim powstały pierwsze państwa słowiańskie, niektóre plemiona popadły w zależność od Awarów. W chwili, gdy Awarowie zostali podbici przez Bizancjum, Słowianie pod wodzą frankijskiego kupca Samona podnieśli bunt, wyzwolili się z panowania awarskiego, zaś przywódcę powstania obwołali wodzem. Samon[3] zjednoczył plemiona słowiańskie zamieszkujące Czechy i Morawy tworząc pierwsze opisane w źródłach państwo słowiańskie. |
|||||
Chrześcijaństwo Wielkich Moraw |
|||||
Okres średniowiecza, w którym formowało się chrześcijaństwo na ziemiach Słowian, był bardzo burzliwy. W latach 623/24 Słowianie południowi zrzucają jarzmo awarskie, a Słowianie zachodni zasiedlają Europę prawie aż po Ren. Na terenach dzisiejszych Moraw i Czech powstaje pierwsze historyczne słowiańskie Państwo Samona (623-660), o którym wspomina kronikarz zwany Fredegar, pochodzący z Burgundi. |
|||||
|
|||||
|
|||||
Mapa: Svatopluk I -.
Moravia
871-894
źródło: autor Jirka.h23 wikipedia |
|||||
O
Samonie wiemy niewiele — tylko tyle, że był
uczestnikiem kluczowych wydarzeń, wtedy gdy
Słowianie znajdowali się pod zwierzchnictwem
awarskim. Księstwo
morawskie po raz pierwszy na kartach historii
wzmiankowane jest w 822 roku, a imię pierwszego
księcia
Mojmir I od roku 830.
Wielkie Morawy wyrosły na gruzach państwa
koczowniczych Awarów, które jeszcze w 805 roku
rozgromił Karol Wielki, i resztkach Państwa
Samona, które przetrwało do około 660 roku. Około
roku 820 małe księstwo morawskie zaczęło
przekształcać się w silne państwo
wielkomorawskie.
Mniej więcej około roku 833 pod wpływem
działalności misjonarzy pochodzących z państwa
Karola Wielkiego, na terenach Wielkich Morawach
zostało zaszczepione chrześcijaństwo.
Związane to było z frankijską
arystokracją, na której wzorowali się Morawianie
i dokonywali indywidualnych konwersji. Wiadomo,
iż w roku 845 czternastu czeskich książąt
ochrzciło się w Regensburgu.
Mojmir
(+846)
pierwszy znany z imienia władca dynastii
Mojmirowiczów ustrzegł się przed przymusową
chrystianizacją przyjmując chrzest w 831 roku z
rąk
Reginhara (818-838) biskupa Bawarskiej
diecezji Pasawy. Od tego wydarzenia Morawianie
stali się politycznie i kościelnie zależni od
monarchii wschodnio frankijskiej.
Państwo
posiadało system grodowy oraz dobrze rozwinięty
aparat administracyjno urzędowy.
Rościsław
(846-870)
kolejny władca na tronie państwa
wielkomorawskiego wyniesiony przez króla Ludwika
II Niemieckiego. W celu zmniejszenia wpływów
frankijskich w drugiej połowie IX w. wygnał ze
swego państwa księży łacińskich przybyłych z
Bawarii i przyjął z Konstantynopola misję
Cyryla i Metodego. Znana jest
data przybycia do państwa wielkomorawskiego
braci Konstantyna-Cyryla i Metodego.
"Apostołowie Słowian". swoją misję
chrystianizacyjną rozpoczęli w roku 863. Do
obrządku liturgii (łacińskiej) wprowadzili język
starocerkiewny – słowiański. Uznani zostali jako święci
cerkwi prawosławnej.
Kiedy na Śląsk dotarł ich uczeń imieniem Ostaw, dokładnie nie wiemy. Możliwe - chociaż nieudokumentowane, że w tym czasie, na naszą historię miały bezpośrednie wpływy misje chrześcijańskie z państwa Karola Wielkiego[4]. |
|||||
Pierwszą wzmianką o
chrześcijaństwie na ziemiach polskich jest
fragment Żywota Świętego Metodego, zwanego
Legendą Panońską[5]
:
„Miał też Metody dar
proroczy i wiele spełniło się z jego
przepowiedni …. Pogański książę, bardzo potężny,
siedzący w Wiśle [lub w Wiślech] urągał
chrześcijanom i szkody im wyrządzał, posławszy
więc do niego kazał mu [Metody] powiedzieć:
Dobrze by było, synu, abyś się dał ochrzcić
dobrowolnie na swojej ziemi, bo inaczej będziesz
w niewolę wzięty i zmuszony przyjąć chrzest na
ziemi cudzej. Wspomnisz moje słowo! Tak się też
stało[6]
.
Chrześcijaństwo wszędzie wprowadzano ogniem i
mieczem. Wraz z wojownikami podążali misjonarze,
w myśl zasady, że:
dobrym słowem i karabinem
(w tym wypadku mieczem) można zdziałać znacznie
więcej, niźli samym tylko dobrym słowem.
Poganie
mieli swoje wierzenia w siły natury, czcili
swoich bogów i święte gaje.
Po chrystianizacji podbitym ludom
pozwalano dalej żyć tylko wtedy, jeśli
całkowicie wyzbyli się swoich dawnych religii.
Pozostałych, tych najbardziej
zatwardziałych, odpornych na „dobre
słowo" niezdolnych do pracy - zabijano,
zdrowych zniewolono, zakuto w łańcuchy i
prowadzono na targi niewolników a tam arabskim
handlarzom sprzedawano za srebrne dirhemy[7].
Około 869 zmarł Cyryl, a w 880 roku papież Jan VIII utworzył nową prowincję kościelną dla Wielkich Moraw. Od imienia Cyryla, w kręgu jego uczniów w ciągu IX i X wieku powstał udoskonalony alfabet słowiański oparty na majuskule cyrylicy (obrządek słowiański miał do swojej dyspozycji dwa alfabety: głagolica i cyrylica. Pierwszy, to oryginalny alfabet ze znakami wzorowanymi na literach języków wschodnich; drugi oparty jest na wielkich literach uncjały greckiej. Nazwa „głagolica” pochodzi od starosłowiańskiego „głagol”, czyli słowo).
Arcybiskupem Moraw został Metody, który mimo
trudności, (konkurencja z liturgią łacińską)
prowadził dalszą owocną chrystianizację. Po raz
pierwszy wprowadził słowiański język do liturgii
– jako czwarty po łacinie, grece i hebrajskim.
Biskupstwo było ulokowane w Nitrze. Metody
przesiedział dwa i pół roku w uwięzieniu,
zmarł
w 885 roku jako męczennik za wiarę. Odstępstwo księcia Rościsława od chrześcijaństwa zachodniego po licznych walkach z królem Ludwikiem Niemieckim zakończyło się jego uwięzieniem, sądem, skazaniem na karę śmierci. W drodze łaski został oślepiony i zamknięty w bawarskim klasztorze, gdzie po roku 870 zmarł. |
|||||
Świętopełk I
(Svatopluk
871-894) książę Wielkich Moraw najwybitniejszy z
Mojmirowiczów, po Rościsławie przejmuje berło
władzy. Jeszcze wcześniej wypowiedział
posłuszeństwo Rościsławowi pomagając Ludwikowi
Niemieckiemu w jego uwięzieniu.
Świętopełk I nie był takim entuzjastą obrządku
słowiańskiego jak Rościsław I. Wychował się jako
łacinnik i otoczył klerem niemieckim, któremu
przewodził Wiching.
Za jego
panowania wypędzono kontynuatorów misji
Cyryla i
Metodego powracając w liturgii do obrządku
zachodniego, wskutek czego na nowo Wielkie
Morawy wróciły do strefy wpływów królów
monarchii wschodnio-frankijskiej.
Wielkomorawskie hufce Świętopełka I dwukrotnie złożyły wizytę na Śląsku. Pierwszy raz miało to miejsce w roku 875, gdy pokonując Bramę Morawską, zajęli obszar dzisiejszego Górnego Śląska, który zasiedlony przez dobrze zorganizowane plemiona - mieszkańców: Lupiglaa (civitates XXX), Golensizi (habent civitates V) oraz Opolini (habent civitates XX)[8]; gospodarczo obfitujący w złoża surowców z rudami żelaza włącznie, miał dla powstającego drugiego w historii państwa słowiańskiego wielką wartość strategiczną i gospodarczą. Natomiast w 885 r. wojowie Świętopełka wkroczyli poraz drugi, przez Kotlinę Kłodzką, zajmując obszar zamieszkały prze plemiona Sleensane (habent civitates XV) - dzisiejszy Dolny Śląsk.
W okresie panowania
Świętopełka I - około r. 880, jego
imperium miało największy zasięg terytorialny.
Poza
Morawami wchodziły wówczas: północ i centrum
dzisiejszych Węgier Dolna Austria, Bohemia,
Słowacja, Łużyce, Małopolska i tytularnie od 875
Górny Śląsk a po roku 885 także Dolny Śląsk oraz
północna Serbia.
Wielkie Morawy stały się wystarczająco silne
pod względem militarnym i ekonomicznym – do tego
stopnia, że jako imperium postanowiły ingerować
w sprawy wewnętrzne królestwa wschodnich
Franków. Świętopełk oczekiwał, że wschodni
Frankowie potwierdzą jego pozycję jako króla
wielkomorawskiego.
Ale tak
się nie stało i doszło do kilkuletnich walk z
zachodnim sąsiadem.
Świętopełk zmarł 894
roku.
Na łożu śmierci wezwał swoich synów do
dalszego oporu wobec wschodnich Franków. Ale
niebawem po roku 894 doszło między braćmi do
sporu i rozpoczął się proces rozpadu Państwa
Wielkomorawskiego. Z powodu sporu między braćmi
już pierwsze Państwo Samona przetrwało tylko 40
lat, Wielkie Morawy jako drugie, państwo
Słowiańskie po Samonie przetrwało tylko 86 lat.
Kłótliwość
jest odwiecznym problemem Słowian,
„gdy
zajdzie między nimi różnica zdań, nie dojdą do
zgody… jako, że każdy myśli co innego i żaden
nie chce ustąpić drugiemu”[9].
Ostatecznie Wielkie Morawy legły w gruzach
około 906 roku, gdy od południa zostały
dotknięte niszczącym najazdem Madziarów, których
Świętopełk – imperator, sam wcześniej wynajmował
do wojny z Frankami. Jeśli chodzi o nasze ziemie - Śląsk, to dopiero 100 lat później (990) znalazły się w orbicie państwa Polan (Mieszka I). Dlatego zdaniem wielu historyków (oraz moim amatorskim domysłom), to właśnie Państwo Wielkomorawskie w latach 875 a w kolejnych latach Prascy Przemyślidzi - władcy Bohemii wywarli głęboki polityczny wpływ na dalszą historię i chrystianizację w górnym dorzeczu Odry.
|
|||||
Początki chrześcijaństwa
w Bohemii - Czechach |
|||||
Prascy Przemyślidzi – schemat powiązań rodzinnych od pierwszego znanego władcy Borzywoja do Dobrawy księżniczki Polan | |||||
Rządza władzy, jeśli pominiemy dokonania
polityczne i racje stanu - z ludzkiego punktu
widzenia - to coś obrzydliwego.
Budowa
pierwszego państwa Czech miała burzliwy
przebieg. Był
już władcą chrześcijańskim, zginął w czasie
najazdu Węgrów na Czechy i Morawy - 13 lutego
921 roku, a tenże
921
rok często przyjmuje się - po upadku Wielkich
Moraw - jako datę podporządkowania Śląska
Czechom. Śląsk
bowiem, który od 875 roku tytularnie należał do
Imperium Wielkich Moraw, był więc wcześniej
aniżeli piastowska Polska chrystianizowany.
Upadek Wielkich Moraw był również w Bohemii (Czechach) bolesny dla chrześcijaństwa, które dopiero się formowało. Dynastia Przemyślidów z której wywodził się Wratysław I, miała swoich konkurentów, możnych z innych dynastii mających wpływy. Nie wszyscy sprzyjali nowej religii, która stawiała niewolnika na równi z panem wobec Boga. Znane są protesty praskiego biskupa Adalberta (*956-999) z dynastii Sławnikowiczów z rodu, który był zdecydowanie przeciwny sprzedawaniu chrześcijańskich niewolników. |
|||||
Wacław I Święty
(924-935)
patrz schemat wyżej
-
syn księcia Wratislawa i księżniczki Drahomiry,
mając trzynaście lat został następcą, gdy jego
ojciec Wratislaw I poległ w 13 lutego 921
podczas walk z Węgrami. Jego wychowaniem w duchu
chrześcijańskim zajmowała się babka, późniejsza
święta
Ludmiła. Wychowaniem drugiego syna -
młodszego Bolesława I zajęła się Drahomira jego
matka – poganka.
Wacław I, był lennikiem i zwolennikiem Henryka I
króla Niemiec. Kontynuował po ojcu dalszą
chrystianizację Czech. Wzrost znaczenia
chrześcijaństwa nie wszystkim był na rękę,
chociażby z tego względu, że zachodnie
chrześcijaństwo -
jak podkreśla wielu zawodowych historyków -
powodowało uzależnienie lenne od Cesarstwa
Niemieckiego.
Moim zdaniem ważniejszym powodem dla wychowanego
w duchu chrześcijańskim Wacława był proceder
dający znaczne zyski, sprzeczny z nowa religią -
handel niewolnikami, tolerowany w
chrześcijaństwie wschodnim, bizantyjskim. Temat
wstydliwy - zupełnie pomijany w naszej
literaturze.
A przecież wszyscy
słowiańscy książęta z handlu niewolnikami
czerpali niezłe dochody. Wiadomo, że centrum
handlu niewolnikami była m.in. czeska Praga,
punkt odbioru niewolników dla muzułmańskiej
Hiszpanii. Znany „podróżnik” z Tortosy,
Ibrahim
ibn Jakub zajmował się właśnie handlem
niewolnikami. Znał szlak handlowy z Pragi przez
Kraków do Kijowa na prasłowiańskie tereny łowne
Sklawinów[10]. |
|||||
Do głosu doszło stronnictwo wrogie
chrześcijaństwu. Z inicjatywy Drahomiry
rozpoczęto niszczenie kościołów oraz
prześladowania duchowieństwa chrześcijańskiego.
Wcześniej jeszcze ofiarą padła jej teściowa
matka Wratysława, chrześcijanka, księżna
Ludmiła.
Uduszona na zamku w Tetinie przez
drużynników nasłanych przez synową Drahomirę. Po
męczeńskiej śmierci Ludmiły i zamordowaniu syna
Wacława I, Drahomira doprowadziła do wygnania
wszystkich księży.
Głośny był spór
Bp. praskiego
Adalberta (Wojciecha 956-997), który stanął
w obronie chrześcijańskich niewolników
wysyłanych do krajów muzułmańskich a
pozyskiwanych na słowiańszczyźnie, która była
wówczas ważnym źródłem niewolników (sclavinów).
Doszło do otwartego konfliktu rodu
Sławnikowiczów z rządzącym po
Bolesławie I jego synem
Bolesławem II (972-1003) z Przemyślidów,
zakończony rzezią całej rodziny oraz
prawie wszystkich braci Adalberta[13].
|
|||||
Schemat połączeń rodzinnych pomiędzy czeskim Przemyślidami a pierwszymi Piastami po zaślubinach księcia Polan Mieszka I z księżniczką czeską Dobrawą, a od 965 również księżniczką Polan[14]. | |||||
W
Źródłach panują rozbieżności co do dat.
Wesoła
Nowina Ewangelii Świętej z Moraw na Śląsk
weszła przez Bramę Morawską, znanym od czasów
antycznych szlakiem bursztynowym, który łączył
kraje basenu Morza Śródziemnego (Aquileia) z
Morzem Bałtyckim. Innej drogi nie widać!
Historycy mogą się sprzeczać i wysnuwać różne
hipotezy dotyczące dat. Dokładne daty są
nieistotne, bo
fakty
historyczne mające wpływ na wydarzenia,
stanowiące kanwę moich rozważań, związane z
chrześcijaństwem, opisane na wielu kartach,
przez wielu z tamtych lat kronikarzy, nie
podważają nawet najbardziej kontrowersyjni
współcześni mediewiści.
-
Drahomira – poganka, żona
Wratysława I, krótko po jego śmierci (921)
przyczyniła się do śmierci swojej teściowej
Ludmiły. - Chrześcijański książę
Czech
Wacław I Święty (924-935) wygonił z kraju
swojego brata
Bolesława I oraz swoją matkę
Drahomirę sprzyjających opozycji pogańskiej. -
Bolesław
I
Okrutny (935-972), przyczynił się do śmierci
swojego brata
Wacława
I aby objąć władzę na Czechami. -
Bolesław
II Pobożny przyczynił się do morderstwa
czterech braci
Św.
Wojciecha (Adalberta, Sławnikowica), a
głównym powodem był protest bp. praskiego
Adalberta dotyczący sprzedawania przez księcia
Bolesława I, chrześcijańskich Słowian (brańców)
w niewolę arabską. -
Drahomira wspólnie ze swoim synem
Bolesławem I spowodowała rewoltę pogańską w
Czechach. Wyburzyli kościoły, wygonili księży. Po przegranej prawie piętnastoletniej wojnie z cesarzem Ottonem I Wielkim, Bolesław I Okrutny wraca do chrześcijaństwa. Założył pierwszy żeński benedyktyński klasztor na praskim zamku w Czechach. Pierwszą ksienią została jego córka Mlada. Państwo Przemyślidów odnawia zależność od Niemiec a w roku 964(?) zawiązuje się sojusz z Polanami w walce z pogańskimi Wieletami[15]. Efektem sojuszu są zaślubiny Mieszka I z czeską księżniczką Dobrawą i warunek przyjęcia chrztu przez Mieszka. |
|||||
Gdy z naszego dzisiejszego punktu widzenia
pomijając
wszelkie aspekty polityczne i racje stanów -
patrzymy na historię Czech, skąd na naszą ziemię
dotarła
Wesoła
Nowina Ewangelii Świętej ogarniają mnie
ciarki. Rządza władzy to coś obrzydliwego! Pierwszy znany na kartach historii Książę Polski Mieszko I poślubił w roku 965 Dobrawę córkę Bolesława I – bratobójca, następca - Bolesław II, brat Dobrawy (chociaż nie własnymi rękami) przyczynił się do zamordowania rodziny Sławnikowiców i braci Św. Wojciecha. Mało tego, Drahomira przyczyniła się do morderstwa teściowej Ludmiły, nie reagowała na to, że jej syn zabił swojego brata, czyli też jej syna! A na końcu księżniczka Dobrawa, wnuczka Drahomiry – córka Bolesława I Okrutnego, siostra Bolesława II - zostaje księżną budującego się dopiero Państwa Polan - żoną Mieszka I. |
|||||
Dobrawa księżniczka czeska z rodu Przemyślidów w 965 zostaje pierwszą chrześcijańską księżniczką Polan. | |||||
Adventus
– przyjście |
|
||||
Pierwsza niedziela -
poprzedzająca kolejne trzy - przed Świętami Bożego Narodzenia
-24 grudnia 2016 r. , to
dla chrześcijan początek
2017 Nowego
Roku
Liturgicznego. W historii Kościoła w Polsce
-
1051
rok - po przyjęciu chrztu w 966r.
Pierwsze kontakty pogańskiego Śląska ze światem
chrześcijańskim miały miejsce, gdy wojowie
wielkomorawscy w 875 roku zajmują obszar Górnego
Śląska, a w 885 roku wkraczają na Dolny Śląsk.
Państwo Wielkomorawskie - do którego tytularnie
od 875 należał Górny Śląsk a po roku 885 także
Dolny Śląsk - już od
863
roku w Europie, uznawane było jako
chrześcijańskie, czyli Morawianie i Ślązacy, 27
listopada 2016 r - rozpoczęli
1154
rok
liturgiczny.
Po upadku Wielkich Moraw (906), cały Śląsk i
Małopolska od 921 znajdują się pod berłem
czeskich Przemyślidów. W latach 905 do 921
Wratyslaw I, któremu przypisuje się nazwę
Wrocławia, był (na 100%) władcą chrześcijańskim
a cały historyczny Śląsk - do pierwszej znanej Wojny
Polsko- Czeskiej w 990 roku,był pod jurysdykcją
Czech. Mamy zatem drugą możliwość świętowania
1110 rok liturgiczny.
|
|||||
Próba ustalenia od kiedy Śląsk był
chrześcijański to proces poszlakowy. Materiały
dowodowe są, a badacze średniowiecza mogą się na
mnie oburzać, że racja jest po ich stronie, że liczy
się tylko jubileusz 1050. Ślązacy mają do wyboru
1154 – 1110 – 1050 lub
1026.
„Mesco dux Polonia baptizatur”.
A
pierwsze „Polskie
Roczniki” - datowane na XII wiek, i lata 60 XIII
wieku, dopiero 200 lat po tym epokowym
wydarzeniu wspominają
o chrzcie Mieszka.
źródła:
|
|||||
[1]
Genevieve Biihren Thierry
Imperium Karola Wielkiego, wyd.
polskie 2004, s. 38-45.
[2]
Od roku 755 Emirat Kordoby
[3]
Gerard Labuda – „Pierwsze
Państwo Słowiańskie” 2009
str. 26-27
[4]
Henryk Łomiański: Początki
Polski. Warszawa: 1967, s. 118.
[5]Cyryl
około (*827
+
869), - Metody około (*815
+
885)
[6]
Praca zbiorowa pod redakcją
Mariana Szulca Wielka historia
Polski do 1320, Kraków 1997, s.
73-74.
[7]
'Pracę habilitacyjna. Dariusz
Adamczyk pt. Silber und Macht.
Fernhandel, Tribute und die
piastische Herrschaftsbildung in
nordosteuropaischer Perspektive,
ca. 800-ca. 1100
[8]
Geograf Bawarski (843) opisywał
plemiona osiadłe na górnym
Śląsku -
civitates – miasta,
grody.
[9]
Już cesarz grecki Maurycy (582-
602) w dziele „Taktyką”, tak
pisał o Słowianach.
[10]
Henryk Samsonowicz informuje: „Jak
pisał jeden z wybitnych uczonych
europejskich Henri Pirenne –
gdyby nie było Mahometa i
imperium kalifów opartego na
niewolnikach – nie byłoby Karola
Wielkiego. Dodajmy: i naszego
Mieszka. Prastara Polska wyrosła
na eksporcie żywego towaru.
[11]
Zdaniem części mediewistów 6 lat
wcześniej, czyli w roku 929 w
grodzie
Stara Boleslav w czasie
uczty. Jako pokutę za
bratobójstwo Bolesław postanowił
przeznaczyć swojego syna
Strachkwas do życia zakonnego
[12]Data
jego śmierci jest dyskusyjna.
Kronikarz Kosmas podaje 967r.
Praskie roczniki 972r.
[13]
Bolesław II - W 995 doprowadził
do upadku konkurujący z
Przemyślidami ród Sławnikowiców
na Libicach. Z jego inicjatywy
lub za przyzwoleniem ród
Wrszowców najechał i zdobył
gród, wymordowując wraz z
rodzinami 4 z 7 braci. Ocaleli
jedynie nieobecni: najstarszy
Sobiesław, biskup praski
Wojciech oraz najmłodszy Radzim. [14] Prof. Władysław Buczko Instytutu Antropologii i Archeologii Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku : Polanie to twór historyków. Co do Polan, to nie ma żadnych dowodów ich istnienia w czasach Mieszka I. Słowiańscy Piastowie budowali państwo siłą. W latach 40. X wieku następuje niszczenie gęstego osadnictwa (plemienia) w południowo-zachodniej Wielkopolsce. Było to państwo prywatne. Należało do klanu, który je zbudował. Nie miało nic wspólnego z państwem narodowym, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. O nim słyszymy dopiero od ok. roku 1000. To wtedy po raz pierwszy pojawia się u kronikarzy i pisarzy niemieckich nazwa Polonia https://archeowieści.pl/2008/09/02/polanie-to-twor-historykow/ [15] Wieleci – grupa plemienia Słowian Połabskich zamieszkująca tereny między dolną Odrą a Łabą. |
|||||
cdn. | |||||
rudolf z folwarku | |||||
powrót | |||||
Odwiedzin ogółem: 006459
Odwiedzin dzisiaj: 2 Ilo osb on-line: 1 |